Deel van de Sabarigiri familie
Blijf op de hoogte en volg Rianne en Matthijs
15 Januari 2015 | India, Anchal
Inmiddels zijn we al twee weken op onze school in Anchal. Achal ligt ongeveer 30 kilometer landinwaarts bij Kollam. Vanuit Goa, waar ik mijn vorige verslag schreef, was het nog een een flinke reis om hier te komen. Gelukkig zijn de treinen vol gezellige mensen die graag met je praten, eten delen en natuurlijk met je op de foto willen. Het uitzicht vanuit de deuropening terwijl de trein rijdt is ook bijzonder. Kerst hebben gevierd in Mangalore waar we naar een kerkdienst zijn geweest en naar het strand zijn geweest. Oud en nieuw hebben we klein gevierd op de school.
Alles wat je verwacht van een school in Nederland is hier niet. De school is enorm groot, in totaal zijn er zo 3500 leerlingen van de leeftijd vijf tot achttien. Een deel hiervan, 110 leerlingen, blijven ook slapen op de school. Ze dragen allemaal uniformen en hebben elke ochtend een bijeenkomst. In de brandende zon staan zij in rijen terwijl de zogenaamde headboy zegt in welke positie ze moeten staan. De leerlingen zijn zo gedrild om elke dag de bidden, het volkslied te zingen en respect te tonen dat het soms wel een beetje als een leger voelt.
De klaslokalen bestaan uit 35 leerlingen, ik geef vooral les aan groep 3,4,5 en zes. De jongste leerlingen lesgeven is wel moeilijk, omdat ze nog weinig Engels spreken en opdrachten in hun boek veel te moeilijk zijn. Matthijs geeft gymles aan gemiddeld negentig leerlingen, met welgeteld 3 basketballen, 2 voetballen en een stapel pionnetjes. Hij heeft aanvraag gedaan voor nieuw materiaal, maar zoals dat altijd gaat in dit soort landen gaat daar nog wel wat tijd overheen.
We hebben veel contact met de jongens van achttien die op de school verblijven. Doordat er zo weinig leeftijdsverschil is, is het mogelijk om heel open met elkaar te praten over allerlei onderwerpen. Het is erg interessant om uit te wisselen hoe sommige dingen in Nederland gaan en hoe dat hier gaat. De meisjes zijn bijna altijd gescheiden van de jongens, zelfs bij het snoepwinkeltje is er een jongens en een meisjes toonbank. Het is hier onmogelijk om een vriendschap of flirt te hebben. De jongens praten voor het eerst open met meisjes op het moment dat ze trouwen en meer dan een hand geven is er tot dat moment nog niet geweest. Ik vind het zo vreemd dat deze manier nog steeds bestaat. Hierdoor zijn de vriendschappen tussen jongens wel veel hechter dan in Nederland. Ik vind het zo aandoenelijk als die jongens, op elkaars schoot zitten,alles samen delen en elkaar voeren omdat je rechterhand geblesseerd is en dus niet netjes kan eten.
Gisteren was het Annual Day, de school bestond 36 jaar en dat moest groots gevierd worden. De leerlingen hadden (redelijk proffesionele) dansjes voorbereid en er waren veel speeches en liedjes. Uiteraard is dit ook veel schone schijn. Het is wel mogelijk om een hele show met licht, geluid en rookmachines te huren, maar het is niet mogelijk om lintjes als basisattributen in de gymzaal te hebben.
Elke dag gebeuren er weer dingen die ons verbazen en ontmoeten we mensen die zo geinteresseerd in ons zijn en ons weer uitnodigen om iets te ondernemen. Dat is wel het mooie van deze plek, de mensen zijn heel gastvrij. We voelen ons meer en meer deel van de school.
Alles wat je verwacht van een school in Nederland is hier niet. De school is enorm groot, in totaal zijn er zo 3500 leerlingen van de leeftijd vijf tot achttien. Een deel hiervan, 110 leerlingen, blijven ook slapen op de school. Ze dragen allemaal uniformen en hebben elke ochtend een bijeenkomst. In de brandende zon staan zij in rijen terwijl de zogenaamde headboy zegt in welke positie ze moeten staan. De leerlingen zijn zo gedrild om elke dag de bidden, het volkslied te zingen en respect te tonen dat het soms wel een beetje als een leger voelt.
De klaslokalen bestaan uit 35 leerlingen, ik geef vooral les aan groep 3,4,5 en zes. De jongste leerlingen lesgeven is wel moeilijk, omdat ze nog weinig Engels spreken en opdrachten in hun boek veel te moeilijk zijn. Matthijs geeft gymles aan gemiddeld negentig leerlingen, met welgeteld 3 basketballen, 2 voetballen en een stapel pionnetjes. Hij heeft aanvraag gedaan voor nieuw materiaal, maar zoals dat altijd gaat in dit soort landen gaat daar nog wel wat tijd overheen.
We hebben veel contact met de jongens van achttien die op de school verblijven. Doordat er zo weinig leeftijdsverschil is, is het mogelijk om heel open met elkaar te praten over allerlei onderwerpen. Het is erg interessant om uit te wisselen hoe sommige dingen in Nederland gaan en hoe dat hier gaat. De meisjes zijn bijna altijd gescheiden van de jongens, zelfs bij het snoepwinkeltje is er een jongens en een meisjes toonbank. Het is hier onmogelijk om een vriendschap of flirt te hebben. De jongens praten voor het eerst open met meisjes op het moment dat ze trouwen en meer dan een hand geven is er tot dat moment nog niet geweest. Ik vind het zo vreemd dat deze manier nog steeds bestaat. Hierdoor zijn de vriendschappen tussen jongens wel veel hechter dan in Nederland. Ik vind het zo aandoenelijk als die jongens, op elkaars schoot zitten,alles samen delen en elkaar voeren omdat je rechterhand geblesseerd is en dus niet netjes kan eten.
Gisteren was het Annual Day, de school bestond 36 jaar en dat moest groots gevierd worden. De leerlingen hadden (redelijk proffesionele) dansjes voorbereid en er waren veel speeches en liedjes. Uiteraard is dit ook veel schone schijn. Het is wel mogelijk om een hele show met licht, geluid en rookmachines te huren, maar het is niet mogelijk om lintjes als basisattributen in de gymzaal te hebben.
Elke dag gebeuren er weer dingen die ons verbazen en ontmoeten we mensen die zo geinteresseerd in ons zijn en ons weer uitnodigen om iets te ondernemen. Dat is wel het mooie van deze plek, de mensen zijn heel gastvrij. We voelen ons meer en meer deel van de school.
-
15 Januari 2015 - 14:50
Saskia:
Hoi Rianne,
Een wereld achter onze wereld he? Weer een cultuurschok voor jullie.
En weer heel anders dan Afrika zo te lezen. Leuk verslag hoor, zo genieten we op afstand mee!
Groetjes Saskia -
15 Januari 2015 - 16:58
Karen:
Hoi Rianne en Mathijs,
Wat een mooie reisverslagen! De verschillen tussen daar en hier zijn duidelijk groot (in tekst en foto).
Gelukkig hebben jullie elkaar en veel vriendelijke mensen.
Ik kijk al uit naar de volgende verhalen!
Veel plezier en zet m op met lesgeven! Hopelijk kunnen er nieuwe spullen op school komen door jullie aanwezigheid.
Groetjes from Holland! -
16 Januari 2015 - 09:37
Lidy:
Hoi Rianne en Matthijs,
Wat een bijzonder leven daar. Ik ben toch wel erg blij met Nederland! En dan vind ik dat er in het Nederlandse onderwijs te weinig geld beschikbaar is. Ik mag niet klagen, geloof ik.
Wel een heel bijzondere ervaring voor jullie. Hopelijk kunnen jullie er flink van genieten!
Groetjes,
Lidy -
21 Januari 2015 - 20:11
Chris:
wat leuk om te horen dat het goed met jullie gaat. Komen jullie nou nog steeds nieuwe dingen tegen die jullie doen verbazen? Wat doen de jongens en meisjes eigenlijk in hun vrije tijd en hebben ze daar naast school ook bijbaantjes? Kunnen jullie foto laten zien van waar jullie slapen? Nog veel plezier daar en wel blijven bloggen he;) -
26 Januari 2015 - 13:55
Renee:
Super leuk om te lezen. Ja die cultuurverschillen zijn echt fascinerend! Interessant hoor. Geniet ervan! Ieder moment!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
