Twee kanten van Zambia

Ook deze week hebben we bijzondere dingen meegemaakt. We gingen van de week naar de immigratiedienst om een visum voor Botswana te regelen. Want na het weekend hebben we vakantie en gaan we lekker rondreizen door Afrika. We zijn van plan om naar twee nationale parken te gaan, naar de watervallen in Livingstone en dus naar Botswana. We werden bij het enige gebouw met twee verdiepingen in de stad vrolijk begroet door een bewaker die echt van de verkeerde kant was. We gaven aan een man in streng uniform dat we graag naar Botswana wilden. Hij was een van de weinige mannen die we tegenkomen die een Nederlands tempo van werken had en die ons niet meteen wilt versieren. Hij keek ons onderzoekend aan en wij keken met een stalen glimlachend gezicht terug. Maar de grote grap begon toen hij op zoek ging naar het nummer van de ambassade van Botswana in de Gouden Gids. Hij zat eerst een tijdje heel deskundig te zoeken en te fronsen, voordat hij op een ontzettende droge manier zei “het staat niet in alfabetische volgorde en de A en de B staan er helemaal niet in.” Hierdoor konden we ons lachen echt niet meer inhouden en stonden te gieren in het kantoor van de immigratiedienst. Dit is weer echt Zambia!

Wat ook echt Zambia is, is het HIV en AIDS probleem. Normaal staat dit letterlijk ver van mijn bed af, maar hier wordt je er zo mee geconfronteerd. Overal staan posters dat veiligheid voor genot gaat en dat het leven waardevol is. Deze posters helpen niet echt veel, want nog steeds draagt driekwart van de bevolking het bij zich. Driekwart! Het grootste deel van mijn stageklas is ermee geïnfecteerd en gaat er waarschijnlijk ook dood gaan. Dit maakt wel duidelijk waarom de gemiddelde leeftijd maar 39 jaar is. Ook meer dan de helft van de kinderen op school mist één of twee ouders. Karin had zelfs de ervaring dat haar mentor ging turven wie zijn moeder miste, wie zijn vader en wie beide ouders. Het was bijna alsof de leerkracht vroeg; wie wilt er chocomel en wie wil melk bij het Paasontbijt. Ook vrouwen in onze omgeving zijn hier veel mee bezig, we hebben al twee keer voorlichting gekregen van docenten van de campus. Dat we echt heel voorzichtig moesten zijn, dat gevoel hebben menselijk is en dat we niet van de buitenkant kunnen zien wie het heeft en wie niet. Een heel omslachtig praatje om maar niet het met vier letters te noemen. De mensen zijn hier heel conservatief in.

Maar op andere punten zijn ze zo direct als het maar kan. Toen we vrijdag iets gingen drinken in onze “stamkroeg” vroegen we wie er nog meer kwamen. Een collega van school vertelde dat Joyce iets later kwam, wij wisten alleen niet meer wie dat was. Als verduidelijking zei ze “the fat one, who looks like an elephant!” Steek dat maar in je zak van je vriendin…
Deze week zijn we ook uitgenodigd voor de bruiloft van de dochter van de directrice. Zondag is het ceremoniële en het gezamenlijke gedeelte, maar donderdag staat het grote feest op de planning. Alle vrouwen zijn uitgenodigd om van 20.00 tot zonsopgang de bruid te leren hoe je met een man moet omgaan. Hieronder valt ook het gedeelte wat de meeste mensen in hun slaapkamer houden. Dit heeft bij ons al voor veel hilariteit gezorgd, zeker als je de volumineuze lichamen van sommige leraressen voor je hebt. Zoals je begrijpt kijken wij hier ontzettend naar uit en hopen er nog iets van op te steken.

Verder beseffen we deze week ook weer dat afspraken nakomen op de tijd dat je zegt niet echt iets Afrikaans is. Als je 14.00 moet verzamelen voor een meeting, dan is het geen probleem om rond 16.00 binnen te komen kakken of dat er morgen bruin brood te koop is dat je daar een week van kan maken. En dit kan flink zorgen voor probleempjes in je onderbuik… Over brood gesproken, deze week was dat het enige vaste voer dat we hadden. De enige supermarkt binnen een straal van 200 kilometer was een week aan het staken, waardoor we eten zoals Expeditie Robinson. Ons menu bestond uit rijst, doperwten, zout en peper of uit pasta met tomatensaus en uien. Hierdoor voelen we ons af en toe vrij slapjes, maar vandaag hebben we weer voedsel ingeslagen om een weeshuis te voeden. Op deze momenten kijken we zo uit naar Nederlands eten; gebakken aardappeltjes, verse spinazie of een keer iets anders op brood dan pindakaas of jam.


P.s. De foto’s op mijn picasaweb zijn niet te zien aan de reacties te merken. Probeer het via deze link of ga naar mijn facebookpagina.
http://www.facebook.com/#!/profile.php?id=1586703815
https://picasaweb.google.com/lh/myphotos