Good morning, how are you?

Deels 20 februari 20.45 en deels 22 februari 10.05
Mongu

Ik zit zwetend op mijn pasopgemaakte bedje op onze kamer. Vandaag hebben we intrek genomen in onze kamer waar we de afgelopen drie maanden verblijven. We kwamen op de TTC, Teacher Training College, aan en werden voorgesteld aan verschillende mensen. Na een uurtje wachten werden we naar onze kamer geloodst in een klein doolhof vol straatjes waar de studenten wonen. Onze kamer zag er werkelijk niet uit, we schrokken er allemaal een beetje van. In elke kamer twee vieze ijzeren kasten, twee smoezelige matrassen en een twee bedden. Terwijl Renee en Kjell de bagage gingen ophalen in het hotel waar we de voorgaande nacht sliepen ophaalden, hebben Karin en ik de kamer verbouwd. Het koste een halve liter zweet, maar het is echt een huisje geworden. Een slaapkamer met drie bedden en kasten en een woonkamer met bank, voorraadkast en eettafel! We voelen ons al helemaal al thuis. Verder hebben we het ook schoongemaakt met bleek en dat was toch een werk. Alle kasten, plinten, de grond en de badkamer zijn gedaan en het ruikt heerlijk naar zwembad. Het water was echt heel bruin, maar het was het waard. Ik had niet verwacht dat ik zo schoonmakerig was (echt waar mama, ik heb deze kamer beter schoongemaakt dan ooit mijn eigen kamer:))

Vandaag hebben we kennis gemaakt met Chesterhome, een tehuis waar kinderen met een lichamelijke beperking of revalideren van een operatie. Wij gaan daar twee ochtenden helpen met het spelen en onderwijzen van deze kinderen. En als het uitkomst met onze PABO kunnen we vrijdagmiddag met de kinderen zwemmen in het zwembad. Het is vreemd dat deze kinderen een zwembad hebben en speeltoestellen terwijl de “normale” kinderen het met niets moeten doen. Maar het wordt flink gesubsidieerd door buitenlandse kloosters en nonnen. De twee zusters die het leiden komen uit in Ierland en dat merk je aan alles.

De reis hier naar toe vloog trouwens voorbij, doordat er van alles te zien was. We zagen echt van die lemen hutjes met rieten daken die je in openlucht musea ziet. Ik wist niet dat er nog mensen zo leefden, maar ook in Mongu zie je dat gewoon. Terwijl Mongu een vrij grote stad is met zo’n 200.000 inwoners is. Je merkt trouwens niet dat het echt een stad is, je hebt niet een bruisend stadhart, het is meer een aaneenschakeling van kleine dorpjes.

Verder reden we door een natuurpark waar we twee prachtige vogels zagen met haast lichtgevende snavels (misschien waren het ibissen), ook hebben we drie verschillende soorten antilopen gezien, een paar kuddes zebra’s. En werkelijk waar, tromgeroffel, een olifant! Toen we uitstapten in Mongu was het een uur of negen en werden we door allerlei mensen uit de auto gesleurd die ons wilde helpen met de koffers en dara later geld voor gingen vragen. Daar moet je echt voorzichtig mee zijn.

Gisteren hebben we voor het eerst onze stageschool gezien en dat is toch wel heel anders dan in Nederland. Een groep van 40 kinderen zitten in hun uniformpjes op oude stoeltjes of op de grond en schrijven de zinnen over van het bord. Ik vond het ook een gekke gewaarwording dat de kinderen allemaal gingen staan toen wij met de senior teacher eraan kwamen en in koor “goodmorning miss ….” riepen. We werden rondgeleid door de senior teacher omdat de adjunct directeur en de directeur allebei opeens out of town waren. We kregen ook een kudde kinderen achter ons aan die ons allemaal wilden aanraken.

Tot slot voor de bezorgde ouders, opa en oma’s en andere belangstellenden: we eten genoeg fruit, vezels en water, we smeren ons goed in tegen de muggen en de zon, hebben het heel gezellig met elkaar en missen Nederland nog niet erg. Kusjes Rianne